Soms lijkt het alsof het Universum een zacht duwtje geeft. Een ingeving, een gevoel, een teken dat je de deur op een kier mag zetten. Dat je jezelf mag openen. Dat je het contact mag aangaan vanuit je hart, vanuit wie je werkelijk bent, ongefilterd, kwetsbaar, echt.
En dus doe je dat. Misschien aarzelend, maar oprecht. Je laat iets van jezelf zien dat je normaal gesproken zo goed als gesloten houd. Je hoopt dat de ander het ziet. Dat er iets resoneert. Dat er verbinding ontstaat.
Maar dan... blijft het stil.
Of erger nog: je voelt dat de ander zich juist terugtrekt. Niet kan of wil ontvangen wat jij met zoveel zorg en moed hebt aangereikt. En dat doet pijn. Want je vroeg niet om zekerheid, alleen om openheid. En nu blijf jij achter met de vraag: Waarom gaf het Universum me dat teken? Waarom voelde het zo juist, als het zo loopt?
Misschien is dat nog wel het lastigste: de verwarring. Je dacht iets te ‘weten’, iets te voelen dat klopte. En nu lijkt het alsof je het verkeerd had. Alsof je het mis had. En dat kan je doen twijfelen aan jezelf. Aan je vermogen om het leven te begrijpen.
Maar misschien is dit het echte werk van openstellen: durven voelen, ook als het anders loopt. Om een oude muur af te breken. Om je iets te laten zien over jezelf.
Gevoel tonen is geen garantie op een wederantwoord. Het is een daad op zich. En soms is het resultaat niet wat we hopen, maar wel wat we nodig hebben om verder te komen. Om trouw te blijven aan onszelf, zelfs als het pijnlijk is.
Dus ja, het doet zeer. Het brak je open, Maar het was niet voor niets. De pijn had een doel, al zie je dat pas veel later.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties