Soms lijkt het alsof het Universum je een ingeving, een gevoel, een teken geeft dat je jezelf mag openen. Dat je een contact mag aangaan vanuit je hart, vanuit wie je werkelijk bent, ongefilterd, kwetsbaar, echt. Gesloten houding maakt plaats voor meer openheid.
En dus doe je dat. Misschien aarzelend, maar oprecht. Je laat iets van jezelf zien dat je normaal gesproken zo goed als verborgen houd. Je hoopt dat de ander het ziet. Dat er iets resoneert. Dat er verbinding ontstaat.
Maar dan... blijft het stil.
Of erger nog: je voelt dat de ander zich juist terugtrekt. En dat doet pijn. Je vraagt je af of wat jij met zoveel zorg en moed hebt aangereikt wel is ontvangen? Je vroeg niet om zekerheid, alleen om openheid. En nu blijf jij achter met de vraag: Waarom gaf het Universum me dat teken? Waarom voelde het zo juist, als het zo gaat?
Misschien is dat nog wel het lastigste: de verwarring. Je dacht iets te ‘weten’, iets te voelen dat klopte. En nu lijkt het alsof je het misschien wel verkeerd had. En dat kan leiden tot twijfel over hoe je de gebeurtenissen in je leven emotioneel interpreteert.
Maar misschien is dit het echte werk van openstellen: durven voelen, ook als het anders loopt. Om een oude muur af te breken. Om je iets te laten zien over jezelf.
Gevoel tonen is geen garantie op een wederantwoord. Het is een daad op zich. En soms is het resultaat niet wat we hopen, maar om trouw te blijven aan onszelf, zelfs als het pijnlijk is.
Ja, het doet pijn. Het brak je open. Maar het is moedig om jezelf te durven openen, en daar mag je trots op zijn. Het was niet voor niets. Pijn heeft altijd een doel, ook al besef je dat vaak pas later.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties