Een verhaal uit de oude doos
Er was een tijd dat ik er niet over kon praten. Maar nu, ruim 15 jaar later, kan ik mijn ervaring delen, voor wie het nodig heeft.
Huiselijk geweld
Je hoort mensen vaak zeggen: "Als mijn partner mij ooit slaat, dan ben ik weg." Maar wat als ik je vertel dat het in de praktijk anders kan verlopen?
Het is moeilijk te bevatten wanneer iemand die zegt van je te houden, zijn hand tegen je opheft. In plaats van weg te gaan, bleef ik staan. Verdoofd. In de war. Gehoorzaam. Bang voor wat komen ging.
Ik was niet opgewassen tegen een agressieve, dominante, man die vreemdging, loog en mij bedreigde.
Het laatste halfjaar van de relatie was ik mezelf volledig kwijt. Ik herinner me dat ik hartje zomer, 30 graden buiten, met een trui op mijn werk zat om mijn blauwe plekken te verbergen.
Alles in mij schreeuwde dat ik weg moest, dat ik voor mezelf moest kiezen. Maar ik wist niet hoe. Ik voelde me verlaten en eenzaam.
Het begin van het einde
Op klaarlichte dag gingen we naar het strand. Hij zat op een terras een ijsje te eten. Ik trok mijn slippers uit en liep richting de zee. Tranen liepen over mijn wangen. Het liefst wilde ik het water inlopen en niet meer terugkomen. Met mijn voeten in het water keek ik naar de zonsondergang en bad tot God: “Help mij alstublieft. Haal mij uit dit web.” Ik was moe. Uitgeput. En gaf mijn situatie over aan het Universum.
Vanaf dat moment veranderde alles. Twee weken later pakte ik mijn laatste spullen in. Hij sloot me op in de kamer, maar ik wist te ontsnappen en belde de politie. Kort daarna ruimde hij zijn huis leeg en emigreerde naar het buitenland. Daarmee was dit hoofdstuk, Godzijdank, definitief afgesloten.
Transformatie
De jaren daarna waren zwaar. Ik zat middenin een enorme transformatie. De eerste jaren leefde ik in een soort isolement. Mijn leven bestond uit veel werken (verschillende diensten) en voor de rest was ik thuis. Mensen vanuit het hele land kwamen op mijn pad: ze boden steun, inzichten en troost. Daar ben ik intens dankbaar voor.
Was ik in verkeerde handen terechtgekomen? Of toch niet?
Ik was jong, zoekend, onervaren. en op zoek naar liefde en warmte. Achteraf zeg ik: ja, ik kwam in verkeerde handen terecht. Maar juist die handen hebben me ook naar een diep karmisch keerpunt geleid.
De ketting van pijn doorbroken
Tijdens NEI-therapie (Neuro Emotionele Integratie) bij een liefdevolle therapeute realiseerde ik me dat huiselijk geweld al generaties lang door mijn vrouwenlijn speelde. Het is me gelukt om te breken met dat patroon. Niet alleen voor mezelf, maar voor de generaties na mij.
"Het was één van de pijnlijkste, brandende, hoepel waar ik ooit doorheen ben gegaan."
Nu, ruim 15 jaar later...
Ik zit op de rand van mijn bed en kijk naar buiten. Ik hou mijn linker pols vast. Daar zit blijvend letsel, een herinnering aan die periode. Ik ben in mijn leven vaker uitgedaagd om niet bang te zijn en voor mezelf te kiezen. Maar dit... dit was de grootste uitdaging van allemaal.
Toch is het me gelukt. Ik heb mezelf teruggevonden. Ik heb de regie over mijn leven herwonnen. Ik voel me sterker dan ooit. Vrij. Vol zelfliefde.
Je zou denken dat deze gebeurtenis me voor het leven heeft getekend. Maar het tegendeel is waar. Ik ben mijn geloof in echte liefde nooit verloren. Ik voel diep vanbinnen dat er iemand is. een man die mij op een dag in zijn armen sluit. Waarbij ik me veilig mag voelen. Geliefd. In liefde, zoals liefde bedoeld is.
Een gelukkig gevoel was ooit ondenkbaar. Maar nu, voel ik het. Ik voel verlichting. Ik voel dagelijks de onvoorwaardelijke liefde en steun van de Lichtwereld.
Het begin van heling is niet altijd een beslissing, maar een moment van eerlijkheid naar jezelf. Met één moment van overgave. Ik koos voor mijn vrijheid, mijn kracht, mijn leven.
Wat ooit mijn diepste dal was, is nu een bron van kracht.
En nu is het mijn beurt om dit verhaal door te geven, voor wie het nodig heeft. Want als ik mijn weg terugvond, dan is er ook voor jou een weg vooruit.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties