We maken lijstjes, plannen vakanties maanden vooruit, stellen doelen op voor over vijf jaar en zetten onze dagen vol met afspraken. Het lijkt alsof we grip hebben op het leven. Alsof controle gelijkstaat aan veiligheid. Alsof alles wat gepland is, ook werkelijk zal plaatsvinden.
Maar onder die drang tot plannen schuilt iets anders. Geen structuur om productief te zijn, maar bescherming tegen het onbekende. Tegen het onzekere, het chaotische, het moment waarop je even niet weet wat je moet doen. Want dat zijn de momenten waarop je voelt: ik heb het eigenlijk niet echt in de hand.
We plannen niet alleen onze dagen. We plannen onze carrières, relaties, zelfontwikkeling, zelfs ons geluk. Alsof alles maakbaar is, zolang we er maar op tijd over nadenken.
Maar ondertussen schuiven we vaak het echte leven voor ons uit. We zeggen:
-
“Als ik die baan heb, dan wordt het rustiger.”
-
“Als het weer beter is, dan ga ik vaker naar buiten"
- “Als de timing beter is, dan durf ik die stap te zetten.”
-
“Als ik genoeg spaargeld heb, dan ga ik echt doen wat ik wil.”
En zo leven we in een soort voorportaal van het leven, druk met voorbereiden, maar zelden echt aanwezig in wat er nu is.
Misschien is het wel de grootste illusie van onze tijd: dat het leven zich laat organiseren, dat we het kunnen beheersen. Maar leven is, per definitie, onzeker. Onvoorspelbaar. Wild. En juist dat maakt het levend.
Wat zou er gebeuren als je even niets plant? Als je een dag laat ontstaan, zonder doel? Als je een beslissing neemt zonder zes scenario’s uit te denken? Als je durft te zeggen: ik weet het even niet, en dat is oké?
Leven is niet iets dat straks begint, het is er al. Niet perfect, niet af, niet volledig onder controle. Maar echt.
Dus misschien is de vraag niet: wat staat er op je planning?
Maar: hoeveel ruimte laat je voor het onverwachte?
Want in die ruimte.....daar woont het leven.
© Blog a la Syr
Reactie plaatsen
Reacties