Een krantenknipsel uit mijn dag: Een herfstwandeling en een Dubai-bol

Gepubliceerd op 15 november 2024 om 21:54


Het is tijd voor een alledaagse blog a la Syr, een kranten knipsel uit mijn dag,
een speldenknopje uit mijn leven. Ik ga op pad. Ga je met mij mee?

 

Frisse lucht...dat is het eerste wat er in mijn gedachte opkwam toen ik vanochtend wakker werd. Het is toch wel even lekker om naar buiten te gaan, als je al de hele week als een holbewoner in je huis zit. Ik heb naast de kuur die ik heb gekregen van de huisarts ook tabletten om mijn luchtwegen te kalmeren. Dat werkt enigszins wel, maar het maakt mij heel erg moe. Ik ga toch maar proberen om vandaag naar buiten te gaan en een wandeling te gaan maken.

Halverwege mijn straat woont er een man die van tijd tot tijd woede aanvallen krijgt. De buurtbewoners waaronder ik zijn de schreeuwpartijen die gemiddeld 8 minuten duren van hem inmiddels gewend. Vanochtend had hij weer zo een bui. Ik lag nog in bed wakker te worden, toen ik hem op straat hoorde schreeuwen: 'Allemaal oprotten naar jullie eigen land'. Nou...als hij er ook nog vliegtickets bij uitdeelt is zijn probleem snel opgelost, denk ik zo. Ik moet lachen als ik een tekst voorbij zie komen op mijn socials. Er is een man die heeft geschreven: 'Dames, beseffen jullie je wel dat God jullie wenkbrauwen heeft gegeven om jullie ogen te beschermen. Ik ga vanavond die van mijn vriendin wegvegen'. Ik zie nog een tekst voorbij komen:' Kan iemand mij een romantisch bericht sturen? Ik wil alleen controleren of mijn hart nog werkt, vooral de linker hartkamer.' Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd! Ik besluit mij om me klaar te gaan maken voor de dag.

Ik loop mijn voordeur uit en voel de frisse lucht. Wat fijn. Ik ben vergeten waar ik mijn auto heb geparkeerd. Na een rondje lopen zit ik in de auto. Ik zie een politieauto achter mij. Je weet dat je auto netjes apk is gekeurd, geen openstaande parkeerboetes hebt, je wegenbelasting en autoverzekering betaald, twee handen aan het stuur hebt (die ene hand kwam erbij toen ik de politieauto zag), rechte rug, muziek niet te luid en je werpt je blik op je voorganger...maar toch voel ik mij er opgejaagd door. Het is al aardig druk op de weg. Het stoplicht springt op rood na 1 auto. Dat gaan we dus niet doen. Tussen zwart en wit zit er een grijs gebied. Ik pak nog even door op oranje, anders duurt het wel heel lang voordat ik op de plaats van bestemming kom. Ik zie een bezorger van Thuisbezorgd.nl op de fiets voorbij razen in zijn oranje t-shirt met korte mouwen. Ik zie mensen hun hond uitlaten, althans...het is eerder dat die hond de mensen uitlaat. Tsja, we gaan immers niet allemaal lekker op vitamine D uit een potje.

Ik woon in de stad, maar soms vind ik het fijn om een wandeling te maken in de natuur. Ik parkeer mijn auto en loop een stuk natuurgebied in. Ik ben niet de enige met dit idee. Er zijn nog een aantal mensen die er ook voor gekozen hebben om een herfstwandeling te maken. Ik ga niet heel lang wandelen, want dat kunnen mijn longen nog niet aan. Maar ik ga proberen om een half uur te wandelen.

Ik ben ruim 10 minuten rustig aan de wandel. Ik kijk om mij heen. Wat zie ik, wat hoor ik en wat voel ik? Wat voelt dit goed zeg. De frisse lucht die ik inadem. Ik hoor het geritsel van de bladeren aan de bomen. Ik hoor letterlijk de bladeren van de bomen naar beneden dwarrelen. Ik hoor stromend water, want er zijn slootjes om mij heen met een sluis. Ik kijk naar de bomen. Er zijn bomen die geen bladeren meer hebben. En er zijn bomen met bladeren die donkergroen, bordeaux, lichtbruin en okergeel zijn gekleurd. Het contrast is mooi om te zien. Aan de ene kant zie ik het riet bij de sloot lichtgeel gekleurd en helemaal uitgebloeid en aan de andere kant zie ik een groot stuk gras wat nog mooi groen is. En in de verte zie ik schapen.

Ik stop op het looppad om even bij te komen. Ik zie een bruggetje en ga daar op staan. Ik kijk naar het water en zie een meerkoet. Ik zie haar naar het riet aan de zijkant van de sloot zwemmen. Deze meerkoet weet heel goed waar de vissen verstopt zitten. Ik kijk naar de wandelpaden. Welke kant zal ik opgaan? Links of rechts? Links is de 'Lange Linden Laan' en rechts is de 'Er Komt Geen Einde Aan De Weg'. Ik ga linksaf de Lange Linden Laan op.


Ik ben aan de wandel als mijn gedachten afdwalen. Ik kijk naar de donkere wolken in de lucht en ik voel een beetje somberheid. In mijn gedachten komen de niet leuke gebeurtenissen van de afgelopen tijd naar voren. Ik hoor het geluid van mijn eigen voetstappen en kijk recht voor mij uit. Het is zo rustgevend en puur natuur om mij heen. De aarde is zo een mooie plek. Maar bewoners van de aarde maken er een puinzooi van. Er vloeit bloed op de grond en men vecht voor een plek op aarde. Er gebeurd veel wat zichtbaar is maar nog meer wat nog onzichtbaar is. Hier wil ik nu niet te lang bij stil staan. Het is een ware kunst om dicht bij jezelf te blijven. Ik breng mijn gedachten terug naar het moment waar ik mij nu in begeef en geef mij gevoel de ruimte om te neutraliseren. Ik kijk naar het landschap om mij heen. Grote velden met groene gras, licht grijze vernieuwde wandelpaden en ik hoor de wind door de bomen. Ik zie donkere wolken in de lucht afgewisseld met licht grijze wolken. Als het maar droog blijft, denk ik zo. Ik zie in de verte een zwaluw. Wat leuk. Eerst een meerkoet in het water en daarna een zwaluw op het looppad.

Ik stop weer even met lopen om uit te rusten en ik zie twee knotwilgen aan de rechterkant. Als ik knotwilgen zie, dan moet ik denken aan vroeger. Waar ik als kind woonde had je veel knotwilgen bij de sloot. Ik was een kind dat vele lentes met een plastic bak en een schepnet tussen de knotwilgen in kikkerdril uit de sloot ging halen. Er waren een aantal duidelijke regels die ik in mijn oren moest knopen als mijn ouders mij weer zagen aan komen lopen met de bak met kikkerdril. Regel nummer 1 was dat ik gelijk moest doorlopen naar het balkon en de plastic bak met inhoud daar mocht houden. Regel nummer 2 was dat ik er zelf zorg voor moest dragen. En regel nummer 3 was voordat de kikkervisjes achterpoten kregen, dat ik ze linea directa terug naar de sloot moest brengen. Dit laatste om te voorkomen dat het huis vol zat met kikkers. Ik hield mij keurig aan de regels. We hadden alleen wat minder komkommer om te eten, want de helft van de komkommer had ik in plakjes gesneden voor in de bak met kikkervisjes (kikkervisjes zijn dol op komkommer schijfjes).

Ik sta voor de twee knotwilgen en moet lachen om deze herinnering. Kikkervisjes uit de sloot halen. Je kan je het toch niet voorstellen dat je dat hebt gedaan? Ik zie twee eenden. Een mannetjes eend en een vrouwtjes eend. De huis, tuin en keuken eend. In de tijd van de kikkervisjes hadden we ook twee terugkerende tamme eenden. Ik had ze de namen gegeven: Nancy en Frans. Iedere keer als ik soortgelijke eenden zie dan moet ik denken aan Nancy en Frans.


Er staan aan de zijkant twee huizen. Voorheen stonden er twee paarden in de bak, maar ik zie ze nu niet. Ik loop de hoek om. Ik ben op de helft van mijn wandeling. Ik zie ganzen op het grasveld en een stukje verder...zie ik zwanen. Ik zie zwanen in de verte op het veld en zwanen in het water. Ik blijf het prachtig vinden om naar de zwanen te kijken. De zwanen in de sloot eten het kroos. Ik vind ze elegant. Men vraagt wel eens tegen mij: 'Ben je niet bang voor zwanen?'. Eerlijk gezegd niet. Als je op gepaste afstand staat en ze verder met rust laat, dan doen ze niks. Als ze zich bedreigd voelen, gaan ze blazen. Als je niet in hun vaarwater komt, dan is er naar mijn inziens vrij weinig aan de hand. Het wordt al wat drukker en er komen meer mensen wandelen. We zeggen allemaal vriendelijk: 'Goedemiddag' tegen elkaar. Ik loop mijn laatste stukje terug naar de auto.


Eenmaal op de terugweg besloot ik om langs de oliebollen kraam te gaan en mijzelf te trakteren op iets lekkers. Dezelfde kraam waar ik vorig jaar ook oliebollen heb gehaald. Ik rij in de straat en zag de kraam niet staan. Hoe kan dat nou? Die vent kan toch niet zomaar wegblijven? Ik reed een stukje door en toen zag ik in de verte het Noorderlicht (de lichtjes van de oliebollenkraam). Wat een opluchting. Hij is er wel, alleen verplaatst. Ik parkeer mijn auto en loop naar de kraam. Wat een feestje om al dat lekkers te zien. Ik krijg gelijk zo een kermis gevoel. Alleen zie je er geen botsauto's en grijpmachines naast staan. Dan sta je voor al dat lekkers en mag jij je keuze gaan maken. Ik kan gaan voor een echte verse oliebol of een berlinerbol. Maar ik dacht: 'Dat komt nog wel. Ik ga voor wat anders'. Toen zag ik wafels met verschillende toppings en toen zag ik de premium bollen...kit-kat bol, kinderbueno bol en...de befaamde Dubai-bol. Ik heb gekozen voor de Dubai-bol. Ik gaf mijn bestelling door aan de dame van de oliebollen kraam. Zegt ze tegen mij: 'Anders nog iets?'. Hoe bedoelt ze...'anders nog iets'. Ik zei tegen haar: 'Voor nu niet. Ik kom volgende maand terug om nog een paar bolletjes te halen'. Dat soort uitspraken zijn niet handig om te zeggen wanneer je op Schiphol staat en je net bent geland uit Suriname. Maar in de omgeving van de oliebollen kraam kijkt gelukkig niemand je raar aan als je dit zegt. De Dubai-bol...een rib uit mijn lijf, maar dan heb je ook wat. Lekker proeven!!!

Eenmaal op weg naar huis voelde ik mij goed maar toch moe worden en begon ik weer te hoesten. Ik parkeerde mijn auto en liep met mijn Dubai-bol in gedachten verzonken naar huis toen ik iemand hoorde roepen: 'Is die roti voor mij?'. Ik keek omhoog en zag mijn buurman die schuins boven mij woont. Ik moest lachen. Ik maakte een vriendelijke praatje en liep mijn huis binnen. De Dubai-bol heb ik voor vanavond bewaard. Ik heb het nog nooit gegeten en ben zeer benieuwd hoe het zal gaan smaken. Eerst vitamientjes naar binnen. Ik heb een schaaltje gemaakt met mandarijn, cranberry's en blauwe bessen. En daarbij een glaasje ongezoet kokosdrink en een kop Turkse appel thee. Ik zit op de bank en denk aan mijn wandeling. Ik ben zoveel vogels tegengekomen. Gelukkig was het droog. Ik ben blij dat ik er eventjes tussenuit ben geglipt. Met kleine stapjes vooruit. Vanavond ga ik een rustig avondje tegemoet. Ik ga nog een laatste touche-up geven aan de nieuwe blog die morgen online komt: Binnenstebuiten. Vannacht is de boks wedstrijd tussen Jake Paul en Mike Tyson. Altijd iets te heftig voor mij dat boksen, maar ik kijk wel zo nu en dan. Jutta Leerdam kijkt tenslotte ook. Het voorprogramma begint om 02:00 s'nachts en de wedstrijd begint zogezegd om 05:00 in de ochtend (te volgen via Netflix). Waarschijnlijk zal ik dan nog op één oor liggen. Zijn jullie team Jake Paul of team Mike Tyson. Ik sta voor de lieve vrede in het midden. Voor Jutta zou ik het leuk vinden als haar vriend Jake Paul gaat winnen. Maar ik zou het ook niet erg vinden als Mike Tyson gaat winnen. Spannende wedstrijd. We gaan het zien.

Lieve trouwe lezers van Blog a la Syr, hartelijk dank voor de reacties. Ik lees alle reacties die binnen komen. Woorden schieten tekort. Dank jullie wel!!!



© Blog a la Syr

Reactie plaatsen

Reacties

Jack
een maand geleden

Leuk verhaal , leuke vrouw
😘

Sas
een maand geleden

Inspirerend verhaal
Vind t leuk kan me eigen hierop vinden
Kortom blijf vertellen
Want een schrijver is een blijver
Veel liefs san